POWER FLOWER

In de late jaren '60 kenden de Verenigde Staten een sterke concentratie van artiesten en componisten die - weliswaar vanuit allerlei verschillende richtingen - een gedeelde behoefte voelden om uit een bepaald stramien te breken waartoe de muziek veroordeeld leek.  Gelijktijdig met Jimi Hendrix, die met zijn plectrum een bres sloeg in het ongenaakbare Amerikaanse volkslied, presenteerde iemand als John Cage werk dat méér was dan zomaar een vertolking van een partituur.  Jimi en 'Johnny'; ze zijn twee uitersten in eenzelfde emancipatiebeweging waarin muziek niet louter refereerde aan zichzelf of haar verworven kaders.  In plaats daarvan werd er gestreefd naar een openheid voor vrijere associaties en reflecties op een wereld daarbuiten.

Het lijkt wel alsof een nieuwe generatie kunstenaars eerder aansluiting vindt bij de late jaren '60 dan bij de vernauwende beweging van de academische muziek uit de jaren '80 en '90.  Power Flower volgt die krachtlijnen en legt ongewone dwarsverbanden dward doorheen geijkte genre- en tijdsafbakeningen.  In een allesbehalve conventioneel concertprogramma is de grondtoon de 'power' die destijds zo krachtig klonk en in deze tijd opnieuw weet door te klinken.

Kalender

© 2004-2024 ChampdAction